صدای نای از گلوی خسته دل

غروبی غم انگیز

 و نوک زهر الود زمان به سوهان چشمان شور تقدیر

                                                 گشته تیز  و تو را با خود برد

                     تا اوج ثانیه ها 

 مرا خواهد برد نیز 

 تا شیشه ترک خورده یک ساعت دیواری 

که بر دیوار کهگل خانه یک پیرزن

محکوم به تیک وتاک است

 سپاه عشق از گذارگاه دردو اندوه به دیداردیار محبوب میرفت . دست از پا نمی شناخت و خطا هم نمیکرد . عزمش استوار و دلش شاد و وجودش اهنین به پیش میتاخت تا در قاموسی از دربدری و اوارگی دریای دل خون را به کویر وحشت کربلای دل بکشاند و بعد امدند و گفتند حرفهای دردالود و خواندند شعرهای ننگ الود بر ساحت مقدس حضرت عشق به خیال خامشان  که طعنه بر ناکجا اباد دین میزنند. و اما او مستانه قرار یار را بر مجال جولانگه درد  وداعی جانانه گفت تا دنیایی  دیگر در قاموس مهر و محبت مردان وادی عشق  جا کند او امامم بود دوستش دارم تا نفس دارم